Het is een beeld dat ik veelvuldig op flipovers en whiteboards heb getekend: een schematische voorstelling van een mens. De armen en benen doen er hier niet toe; het gaat om de interne workshop, het atelier van de Homo Sapiens, van waaruit de motivatie om te maken of te kraken (de armen) en te gaan of te staan (de benen) vóórtkomt. Een Barbapapa van een hoofd, borst en buik.

Aan de voorkant, hier simpel geduid door een flinke neus, heb jij jouw voornaamste zintuigen. Aan de voorkant word je geprikkeld. Hier is je huid zachter en gevoeliger en hier maak je verbinding met de dingen waar jouw hart naar uitgaat. Je kijkt en proeft en praat en doet… tot al je energie op is en je er bij neer valt.

Je krult je op en het wordt donker en stil. Je oren gaan als laatste uit. Je achterkant biedt bescherming door je schouderbladen, heupvleugels… je ruggengraat. In die bedding kom je tot rust. Je laat los, laadt op, je wint kracht. Tot de lichten aan gaan en je ogen weer open. Je ruggengraat zich ontvouwt.

Wanneer je – overdag – je aandacht soms in je rug bewaart.
Wanneer je eens stil wordt en je ogen wat laat terugzinken.
Wanneer je overdag eens probeert te luisteren.

Wat doet dit met jouw motivatie? Wat komt er uit die mens voort?

Mattijs
Elementair werk

___
Ruggengraat = (innerlijke) kracht, energie
Van Dale