Een zelfvoldane grimas of een speels-vriendelijke blik?
Ik heb een hekel aan poseren en kan mijn portret soms lastig zien. Bovendien ben ik niet gecharmeerd van mensen die zichzelf in alle kleurschakeringen op sociale media tonen. In een wereld met meer coaches dan loodgieters zit zeker niemand te wachten op de tronie van de volgende wereld-verbeteraar?

Ieder mens, iedere organisatie dient zichzelf aan te kijken. Ínwaarts te kijken. Eerlijk te zijn over haar gevoelens en gedachten. Rekenschap te geven van haar conditie en haar daden.

Maar wie kán zichzelf eerlijk zien wanneer het haar eigen ogen zijn die kijken? Wie kan zichzelf de maat nemen zonder zelf de maatstaf te bepalen? Wie kan recht meten met een scheef instrument?

Wij leren door interactie met de wereld. Spiegeling doet ons ontwikkelen.
In wrijving leren wij onze koers bepalen en in weerstand vinden wij de juiste vorm.
En zoals ik mij zelf tegenkom in het poseren én in het posten van de portretfoto’s – die ik recentelijk voor mijn website heb laten maken – zo wil ik ook jou tegenkomen.
Zo wil ik mij zelf leren kennen en laten kennen.

Aangenaam,
Mattijs