Het mooie van cerebrale, of zo je wilt geestelijke, vermogens is dat je er alle kanten mee op kan. Het is dan ook niet voor niets dat de slimste jongens en meisjes van de klas vaak de hogere posities in de maatschappij innemen. Het vermogen om bijvoorbeeld technisch, organisatorisch of communicatief creatief te zijn helpt je complexe zaken te doorzien en oplossingen te bedenken.

De ontwikkeling van sterke mentale vermogens wordt vaak geactiveerd door juist het onvermogen met gevoelens om te gaan. De complexiteit van meer of minder subtiele lichamelijke situaties maakt dat de persoon zijn toevlucht neemt tot mentale constructen, om als het ware boven de ongemakkelijke sensaties uit te stijgen.

Ik zelf was bijvoorbeeld uitstekend in staat mijn boosheid af te wenden door begrip te krijgen voor de motivaties van degene die de oorspronkelijke woede in mij activeerde. Slim, maar niet zo slim om te beseffen dat de waarachtige reactie daarmee verwrongen werd en verder buiten mijn gewaarwording plaatsnam. Als arrogantie. Mentale capaciteiten kunnen je mijlenver van de realiteit brengen.

We worden geregeerd door buitengewoon slimme politici, directeuren en managers wiens hogere hersenfuncties haarscherp weten te navigeren, op behoud van hen zelf. Deze koers wordt namelijk onbewust beperkt tot de geulen die hun lagere hersenfuncties (waaronder gevoelens en emoties, of lees doorgaans: angsten) voor hen hebben uit gegroefd. Wellicht overbodig toe te voegen dat dit een enorm probleem betekend voor de wereld. En voor hen zelf.

Waarachtige leiders leren verantwoordelijkheid te nemen voor hun daden door hun slimheid los te laten en dieper te weten.