“Ik heb me vaak zwetend afgevraagd wat deze beul van een man bezielde om mij dit leed aan te doen.”
Soms heb ik slechts een beperkt idee van de impact die mijn lessen op mijn studenten hebben. Toen ik laatst kleinkunstenaar Max Douw sprak, was ik aangenaam geroerd. Hij onthulde de enorme waarde die mijn trainingen werkelijk voor hem en ook zijn werk hadden gehad.
Hieronder zijn verhaal:
“Wat doe je dan tijdens die Qigong?”
Voorheen zou deze vraag me hebben uitgenodigd tot een onnavolgbare verhandeling over Ying en Yang. Tegenwoordig zeg ik: ‘Leren staan.’
Mensen die dan glimlachen hebben echt geen flauw idee wat voor ‘n krachtsinspanning het is voor een normaal functionerend mens in onze samenleving om gewoon tien minuten te staan of te zitten. En dan niet half op één been hangend, armen over elkaar, maar récht op, handen langs het lichaam.
[…] Mijn hele lichaam ging na 1 minuut al schreeuwend protesteren als Mattijs ons de opdracht gaf 10 minuten te staan.
Nogmaals, niet zómaar staan, maar in die geaarde, maar stromende ontspannen houding. Ik heb me vaak zwetend afgevraagd wat deze beul van een man bezielde om mij dit leed aan te doen en het gebeurde vaak dat ik om mijn doodstrijd te beëindigen (en een beetje uit protest naar de meester) even na drie minuten wat los schudde. Waarop hij een keer zei: “Het moet voor iemand van 37 echt mogelijk zijn om gewoon 10 minuten te staan.”
Ik had wél een urgentie om te kunnen staan. Het gebeurde me als pianospelende kleinkunstenaar steeds vaker dat ik begeleid werd door andere muzikanten. Hoewel zingen aan de piano een grote kracht van me is, vond ik het steeds fijner om met m’n hele lijf het verhaal van het lied te kunnen vertellen. En op het podium kwam ik er dus achter: ik kan niet staan. (En ik zag steeds vaker collega artiesten die prachtig zongen en/of musiceerden maar een gebrek aan ontspannen kunnen staan compenseren met een fysieke performance die op momenten meer afleidt van hun verhaal dan dat het iets toevoegt)
Tot zover het meer mechanische, cognitieve verhaal.
Ik kwam er in die tijd en door de lessen van Mattijs achter dat ik wel had leren lopen, fietsen, rennen, liggen en hangen. Maar niet leren zitten en staan. Oftewel: er-gewoon-zijn. De lessen van Mattijs zijn diepgaand, maar tegelijkertijd heel praktisch en fysiek. Wie op zoek is naar interessante spirituele verhandelingen of een prettige geleide meditatie om even te ontsnappen aan de waan van de dag raad ik ten zeerste af een les bij Mattijs te bezoeken. Maar als je weer een stap wilt zetten om hier te zijn als mens, met je zwaktes en je kracht, zwetend, strijdend en tegelijkertijd volstrekt stromend, accepterend, kunnen de lessen misschien wel wat voor je betekenen.
Een jaar na mijn eerste Qigong kwam Paul van Vliet naar mijn voorstelling kijken. Hij had mij drie jaar daarvoor voor het laatst zien spelen. ‘Het was mooi,’ zei hij, ‘En je hebt leren staan.’
Na afgelopen zomer heb ik 10 opfris lessen gevolgd bij Mattijs’ Studio Meng. Hij zei: “We gaan er de komende lessen aan werken om ‘op je gemak’ te zijn.” Pas als je weet hoe erg je op momenten niet op gemak bent maak je een kans je meer thuis te voelen in je lijf. Mattijs begeleidt mensen hier geweldig bij, streng maar rechtvaardig met veel vakkennis én liefde voor zijn cursisten.
Max Douw